Evaluatiemissie 2015 Kameroen

Zware maar succesvolle evaluatiemissie Kameroen

Mijn tweejaarlijkse vliegreis naar Kameroen was dit jaar geboekt van 7-23 maart jl. Op 7 maart reden we dan met vier man vanuit Renswoude naar de luchthaven in Brussel; onze reisleider had een busje gehuurd waarvan de chauffeur ons zou brengen en later ook weer ophalen. Na de nodige controles die vanwege IS-dreiging strenger waren dan voorheen, steeg ons vliegtuig dan om drie uur op. Na een tussenstop in de politieke hoofdstad Yaoundé arriveerden we tegen middernacht in Douala, waar onze wegen zouden scheiden.

Buiten kwam de regen met bakken uit de hemel, maar toen we een vol uur later dan eindelijk door de paspoortcontrole heen waren, was het inmiddels droog. Ondanks mijn bezwaren stond er toch weer een zeskoppig comité van ontvangst klaar. In de woning van voorzitter Robert Eyaman werd eerst nog een maaltijd aangeboden, want ze hadden die avond nog niet gegeten. Ik koos ervoor mijn bed op te zoeken. De volgende ochtend vroeg zou ik immers weer fris en fruitig moeten deelnemen aan het défilé van Internationale Vrouwendag, in Kameroen een spectaculair evenement. Net toen dan tegen drie uur alles rustig geworden was, begon er in het wiegje naast ons bed een baby te huilen, van pas drie weken oud, naar later bleek, en de zevende zoon op rij. Tja, een Kameroens spreekwoord luidt: Le lit du pauvre est fécond; het bed van de arme is vruchtbaar.

Internationale Vrouwendag 2015

Om vijf uur die ochtend al was het gedaan met onze nachtrust. Het défilé zou om negen uur van start gaan, dus ik drong erop aan om op tijd te komen.We zouden vertrekken vanuit het Centre de la Jeunesse, het tijdelijke onderkomen van de blindenorganisatie. Maar daar bleek een aantal jurken nog niet klaar te zijn. De naaisters nemen te veel bestellingen aan en moeten dan nachtenlang doorwerken om alles op tijd af te leveren. We vertrokken dus maar vast met een delegatie van de vrouwengroep, maar moesten toen twee uur wachten in de blakerende zon. Uiteindelijk kregen we dan toestemming om te gaan lopen. Toen we de tribune passeerden, verhief de gouverneur zich om te applaudisseren vanwege dit nu intercontinentale gebeuren. Daarop begon de hele tribune mee te klappen.

Die nacht roffelde de regen onophoudelijk op het golfplaten dak. Roberts vrouw stond op om overal waar het lekte, emmers te plaatsen. Na de stortregens hoorde je de bonte hagedissen over het dak heen en weer scharrelen.

De volgende ochtend begaven we ons per motortaxi in de verkeerschaos. Bij een ongelukkige manoeuvre schampte een andere motortaxi mijn knie. Toen ik voorzichtig de schade inventariseerde, bleek dat mijn broekspijp finaal aan flarden hing. Gelukkig was het toch een oude broek en een schaafwond geneest wel weer, maar het geheel zag er toch behoorlijk sexy uit. Omdat we vanuit het centrum naar de blindengroep in Njombé zouden reizen, had ik gelukkig reservekleding bij me. Roberts zwager die die dagen in het buitenland verbleef, had ons zijn pick-up ter beschikking gesteld, maar die liet het behoorlijk afweten. Het ene mankement was nog niet verholpen of het volgende diende zich alweer aan, zodat voorbijgangers  gecharterd moesten worden om mee te helpen douwen. Ook de schokbrekers functioneerden niet al te best, zodat we vanwege de deplorabele staat van de wegen voortdurend heen en weer geslingerd werden, als in een kermisattractie. En aangezien ik geen zitvlees heb, moest ik ’s avonds een pijnstiller nemen om in slaap te komen.

In de plattelandsgemeente Njombé overnachtten we op de missiepost; gezien de nog primitieve mentaliteit bij de blindengroep AMO  hadden we uit veiligheidsoogpunt het beheer van de financiën toevertrouwd aan de missie.

Dinsdag reisden we naar Yaoundé waar we de rest van de week zouden overnachten in het huis van radiojournalist Jean Pascal, een royale woning, maar nog in aanbouw. Mijn bed lag dan ook vol met cementgruis, maar een kniesoor die daarop let. ‘s Nachts hoorden we buiten honden huilen. Men legde uit: alleen de rijken kunnen zich hier een hond permitteren. Honden worden hier vooral gebruikt voor bewaking. Degenen die geen geld hebben voor hun onderhoud, laten hun hond ’s nachts naar buiten om de vuilnisbakken te plunderen. Een Duitse herder die al dagen niet te eten had gehad omdat zijn baas in de gevangenis was beland, had zo een hardloper aangevallen en verscheurd.

Woensdagmorgen bestuursvergadering van Fakkel 2000 Cameroun, opgericht om ons werk ook in de toekomst veilig te stellen. Twee jaar lang hadden we moeten wachten op de officiële legalisatie van onze dochterstichting.

Besloten werd het bestuur uit te breiden met daadkrachtige kandidaten met de vereiste kwalificaties. ‘s Middags reden we naar Ebolowa, in het zuiden, tegen de grens met Guinee Equatorial. Het is daar minder heet. In de blindengroep APHAVE daar was onduidelijkheid over deskundig bestuur, maar iedereen was bereid zich ten volle in te zetten.

Donderdag zouden we heel vroeg vertrekken om om negen uurin Elig Ngomo te zijn, waar de blindengroep GHANDIVAC een pluimveefarm runt. Na eerst nog een bezoek te hebben gebracht aan Jean Pascals radio-omroep, kwamen we met de nodige autopech pas om half twee in de plattelandsgemeente aan. De blinden daar waren uitzinnig van enthousiasme; voor hen heeft mijn aanwezigheid een welhaast magische betekenis. Iedereen was blij met de kleding en schoenen die werden gedistribueerd. Tegen vijven konden we dan eindelijk vertrekken. Het probleem was alleen dat we die middag om twee uur ook hadden afgesproken met een dertigtal blinden in Yaoundé; zij zouden ons opwachten in het huis van Jean Pascal. We meldden hen dat het programma naar de avond verplaatst zou worden, maar dat ze na afloop veilig zouden worden thuisgebracht. Er waren zelfs blinden gekomen die ik in 2003 had ontmoet en die me graag wilden zien en nogmaals bedanken. De vrijwilligers verdeelden de meegebrachte hulpgoederen op georganiseerde wijze. Iedereen was blij en voldaan, maar het was een spektakel van jewelste.

Vrijdagmorgen bezochten we in Yaoundé de voorschoolse opvang van Sandrine Yone. Zij had tijdens haar studie medicijnen een bijtende vloeistof in haar ogen gekregen. Ze had veel kennis van zaken. Samen met haar ziende medewerkster leidde ze ons rond in de bescheiden, maar goedverzorgde locatie, waarvoor de Spaanse hulporganisatie AVA tot dan toe had betaald. Ook toonde ze ons enkele hulpmiddelen die ze hadden gekregen, zoals een pop met voorop zes grote braillepunten. Dit initiatief verdient zeker onze aandacht.

Zaterdag was een rustdag; ik hield audiëntie voor een vijftal studenten uit Yaoundé die me om een bijdrage vroegen. ’s Avonds meldde het tv-nieuws dat terreurorganisatie Boko Haram in Kameroen inmiddels al meer dan 4.000 slachtoffers had gemaakt. Voor het onderhoud van haar leger, waarvoor jongeren zonder toekomst worden gerecruteerd,  heeft Boko Haram veel geld nodig. Daartoe worden vooral westerlingen gegijzeld voor wie een hoge losprijs wordt betaald. Maar de bemiddelaars tussen Boko Haram en de Kameroenese staat, vaak hoge militairen, schroeven het gevraagde bedrag dan nog verder op, waarna het verschil in hun eigen zak verdwijnt.

Eerder die week hadden we in Douala ook al affiches gezien met de tekst: Treft u een huilend kind aan dat zijn ouders zoekt en u een adres toont, ga daar dan niet heen, maar breng het naar het politiebureau. Boko Haram zet namelijk kinderen in die speciaal getraind zijn om invloedrijke personen aan te spreken en zo mee te lokken naar het opgegeven adres.

Om zondag ongehinderd naar Bafoussam te kunnen doorreizen, moesten we al om drie uur ons bed uit. Later die ochtend zou het parcours worden afgezet van de internationale wielerwedstrijd die door Jean Pascal van journalistiek commentaar zou worden voorzien. In Bafoussam bezochten we blindencentrum CISPAM, een goed georganiseerde school met internaat  waar nu meer dan honderd leerlingen inclusief onderwijs krijgen. We werden daar hartelijk ontvangen. Met betrekking tot de bouwplannen voor onderwijscentrum CALISA legde Directeur Samuel Fondop uit dat men bescheiden moet beginnen; zodra de bouw zover is gevorderd dat er al onderwijsactiviteiten kunnen plaatsvinden, blijken potentiële partners bereid tot deelname; bij andere blindenscholen in Kameroen werkt dat eender. Omdat het niet geriskeerd was met een onbetrouwbare auto in het donker naar Douala terug te reizen, overnachtten we bij Roberts moeder die op het platteland woonde. Het was er heel stil en vredig, ’s morgens werden we gewekt door een grotesk vogelkoor. Daarna weer naar Douala terug, waar we ’s middags een condoleancebezoek brachten aan de mandenmaker Robert Tienouo. Die had in januari zijn oudste zoon verloren: de auto waarin hij zat, was verpletterd door een grote vrachtwagen. Er was weinig meer van hem over. Nu had zijn vader zich laten kaalscheren en droeg hij op zijn zwarte rouwkleding een rode knoop ten teken van een verlies door een verkeersongeval. Speciale begrafenisrituelen moeten dan voorkomen dat andere familieleden eenzelfde lot treft.

Op dinsdag bezochten we het gezondheidscentrum ‘The good samaritain’ dat bereid is leden van blindenorganisatie ACFISA te behandelen tegen gereduceerd tarief. Het centrum vroeg ons om beschikbaar gestelde medicijnen en verbandmiddelen. ’s Avonds overnachtte ik in de woning van Samba die het zonder ogen en onderarmen moet stellen. Voor de blinden is hij het symbool van levensmoed, al maakte hij mij wel deelgenoot van zijn problemen met betrekking tot eenzaamheid. Zijn dochtertje was heel blij met de pop en de schoentjes die ik had meegebracht. Op woensdag hadden we in het Centre de la Jeunesse een ontmoeting met de blinde leerlingen en studenten, en later ook met de vrouwengroep van ACFISA.

Donderdag bezochten we het bouwterrein, en ook de vroegere eigenaar die in het dorp vlakbij woonde en ons een consumptie aanbood. Die was in de hitte van meer dan 40 graden wel heel welkom!

Voor deskundige begeleiding van  bouwproject CALISA zijn Vastgoedmakelaar Nleng Marc Rodrigue, aannemer Ndjokoua Samuel en dhr. Ekkebil toegevoegd aan het bestuur van ACFISA. Dhr. Ekkebil wil zich na zijn pensionering nu als accountant inzetten voor het nieuwe centrum. als landbouwkundige heeft hij onder andere voor de humanitaire organisatie FAO gewerkt, ook in Italie en Nederland.

Voor deelname in de toekomstige exploitatiekosten  heeft de Kameroenese Ambassade in Den Haag ons de naam gegeven van dhr. Bakary Abraham, Directeur van Radio Adventiste en zal ons bouwproject bij hem aanbevelen.

Verder hebben wij benaderd:

Maître Kamako van Lions Club Baraccuda Douala;

Mw. Ekdy die de 12 afdelingen van Lions Pallutivier aanstuurt;

dominee Elouti Emmanuel van het Centre Evangélique dat dit jaar 50 jaar bestaat en dat zelf ook al een project heeft voor slechtzienden.Hij was bereid ondersteuning te bieden inzake beheer van het centrum en wil ook partners zoeken.

Toen ik hem vroeg of dan ook leerlingen van andere pluimage welkom waren, antwoordde hij lachend: ‘Waarom niet, wij fabriceren hier geen christenen, hoor!’

De laatste zaterdag hield ik audiëntie in het Centre de la jeunesse. Alle blinden werden in de gelegenheid gesteld een gunst te vragen, waarna onze dochterstichting achteraf de urgentie zou beoordelen, want aan de corruptie daar maken blinden zich evengoed schuldig.Sowieso zal een aantal leerlingen en studenten worden ondersteund, en een jonge vrouw kan na drie maanden afzien nu eindelijk een levenreddende operatie betalen. Ook zal in Douala de mobiliteitssport worden hervat. Een aantal blinden kwam alleen om me te bedanken voor alles wat onze stichting voor hen in het verleden had gedaan, dat wordt hier niet vergeten.

Toen was daar zondagavond dan het afscheid. Nog even met zijn allen op de foto, ik met de baby op mijn arm. Daarna werd er gebeden voor een behouden vliegreis.

Eenmaal thuis ga ik me met hernieuwde inspiratie verder inzetten voor betere kansen voor onze blinden in de Kameroenese samenleving.

Zie verder onze vernieuwde website www.fakkel2000.nl, waarop ook onze jaarstukken 2014.

Nijkerk, 14 april 2015,

Truus Jonker, secretaris

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

0 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*